Het Sderot Media Center werkte onlangs mee met Lourdes Garcia-Navarro (op National Public Radio) met een onderwerp over Sderot in het jaar na Operatie Cast Lead. Garcia-Navarro interviewde twee meisjes uit Sderot, Rotem Timsit and Lenoy Shushan, die meewerkten aan het Community Treatment Theater project van het Media Centrum.
Luister naar het verhaal en bekijk de foto’s .
Hieronder volgt de tekst van het radiofragment:
15 december 2009 | Nieuwe statistieken tonen aan dat dat na het offensief van bijna een jaar geleden in Gaza, het aantal raketten dat op Israëlische gemeenschappen wordt afgeschoten, met 90% is afgenomen.
Toch verklaren Israëlische burgers die in de buurt van Gaza wonen dat ze nog steeds in angst leven en lijden onder de traumatische naweeën van het bombardement. Ook blijft men met steun van de regering doorgaan met het bouwen van nieuwe schuilkelders. Eén van deze schuilplaatsen wordt gebouwd bij het huis van Ramon Dahan, een moeder van vijf kinderen. Zij woont in een huis met twee verdiepingen aan de rand van Sderot; op minder dan anderhalve kilometer van de grens met Gaza.
Palestijnse raketbeschietingen op Sderot vonden plaats op verschillende momenten van de dag, maar in de laatste drie weken hebben er geen aanvallen plaatsgevonden. Mevrouw Dahan vertelt dat van bijna al haar buren de huizen wel een keer zijn geraakt.
‘We hebben het echt heel, heel erg moeilijk gehad’, vertelt Dahan. ‘Uiteindelijk bouw ik nu een schuilplaats. Maar ik heb er geen vertrouwen in. Ik ben bang dat er in Gaza aan wapens wordt gewerkt waartegen mijn schuilplaats niet bestand is.’
Dahan vertelt dat ze een psychiater bezoekt en medicijnen gebruikt. Op die manier probeert ze het hoofd te bieden aan de angst en de andere neveneffecten van het leven onder een meedogenloos bombardement, dat tijdens de Gaza-oorlog in alle hevigheid toenam. Ze zegt dat ze haar zoon naar een kostschool gestuurd; hij vertoont symptomen van trauma en plast in zijn bed.
Met een bevolking van ongeveer 20.000 inwoners lijkt Sderot een typisch provinciestadje. De grasvelden liggen er strak gemaaid bij, de huizen zouden in een Amerikaanse setting niet misstaan. Maar er zijn ook schokkende signalen zichtbaar die wijzen op conflict: in één van de speeltuinen zitten kinderen elkaar achterna door een tunnel, die beschilderd is als een grote rups – om te verhullen dat de rups in feite een vermomde bomvrije schuilplaats is…
Judith bar-Chai is therapeute in de regio Sderot en werkt uitsluitend met traumapatiënten. Zij zegt dat minstens 20% van de bevolking in het stadje lijdt aan het Post Traumatische Stress Syndroom lijdt. Het leven in Sderot wordt in sommige opzichten beter: de prijzen van onroerend goed zijn 30% gestegen en omdat bedrijven in de stad terugkeren is de werkgelegenheid weer net zo hoog als voorheen. Maar mevrouw bar-Chai vertelt dat er sprake is van verontrustende onderliggende signalen, die aangeven dat niet alles in orde is. Het aantal misdrijven onder jongeren is erg hoog, evenals gedragsproblemen en eetstoornissen.
Op een plaatselijke high school wordt groepstherapie aangeboden in een poging de tieners te helpen. Lenoy Shushan en Rotem Timsit, beide 16 jaar, hebben hieraan deelgenomen. Lenoy heeft heldere groene ogen en lang, lichtbruin haar met mooie krullen. Rotem is donkerder, met een levendige glimlach. Hun therapiegroep maakte uiteindelijk een theaterstuk over hun ervaringen , dat in oktober in Sderot in première ging.
‘Het stuk is samengesteld uit onze eigen ervaringen’, vertelt Rotem. ‘We zaten bij elkaar en praatten over wat ons en onze vrienden en onze gezinnen overkomen was.’
Lenoy zegt dat het uitbeelden van hun leven een positieve ervaring was. ‘Het heeft ons echt geholpen. Vóór de therapie wilde ik niet eens over de raketten praten. Ik vertelde dan alleen dat er een raket wat neergekomen en dat was alles. Maar dit project stelde ons in staat om onze ervaringen op het toneel uit te beelden.’
Toch zegt Rotem dat ze nog steeds bezorgd is over de toekomst. ‘Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat alles nu veilig is. Het voelt toch als een stilte voor de storm.’
Vlakbij knuffelt een moeder haar zoon voordat hij in een auto met witte slierten stapt. Hij gaat vandaag trouwen en hij haast zich naar huis om op tijd klaar te zijn voor de grote gebeurtenis. Zijn moeder, Alice Sabag – het haar opgestoken in een bun en bijeengehouden door diamanten haarpinnen – zegt dat het een grootse bruiloft gaat worden. Maar ze heeft toe dat het feest niet in Sderot plaatsvindt. ‘Twee jaar gelden wilde mijn andere zoon hier trouwen’, zegt ze. ‘Er kwam niemand opdagen vanwege de raketten. We hebben ons lesje geleerd en wijken uit naar een ander dorp.’
Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op de website van National Public Radio :
